Writer’s block

Tijdens de eerste lockdown ben ik begonnen met schrijven. Geen idee waar dat opeens vandaan kwam. Ik heb in een héul ver verleden wel één of twee artikelen geschreven voor de schoolkrant, en ik riep als klein meisje ook wel eens dat ik later schrijfster wilde worden. Maar dat zei ik ook over tuinarchitect, modeontwerpster, timmerman, etalagiste en ga zo maar verder. Dus ik heb het idee dat dat niet zoveel wou zeggen.

En echt, de ene keer schrijf ik in een mum van tijd een blog van honderden woorden. Schud ik zo uit m’n mouw. Daar sta ik zelf ook versteld van. Zeker als ik soms iets teruglees wat ik pakweg een half jaar geleden geschreven heb. Soms kan ik me helemaal niet herinneren hoe die woorden op het papier zijn gekomen. Die prachtige volzinnen, komen die echt van mij? Het lijkt haast of een of andere hogere kracht m’n vingers over het toetsenbord heeft laten dansen.

Maar een andere keer, zoals deze, lukt het niet. Ideeën genoeg, daar niet van, maar óf ik moet nog wat meer research doen, óf ik krijg er geen samenhangend verhaal van gemaakt, óf het voelt alsof de tijd nog niet rijp is om het onderwerp aan te snijden, óf… Ja, het leven van een gastouder/blogger/oliefanaat gaat niet altijd over rozen.

‘Delen is helen’ las ik ergens. En dat is zo waar. Voor mij werkt dat dus écht. Neem nu dit artikel. Ik gooi in de olie-appgroep de vraag of iemand dé olietip heeft voor inspiratie en BAM het antwoord dient zich aan nog voor ook maar iemand reageert. ‘Dan schrijf je toch over het probleem’, plopt er in mijn hoofd. Bij dezen. En ook nog in een recordtijd geschreven!